Op ziekenbezoek

De laatste twee weken heb ik – toevallig – twee kortverhalen geschreven. Een vriend van mij kwam op het idee dat ik er elke week één kon schrijven en ik vond dat wel een goed plan. Aangezien deze blog toch niet zoveel updates krijgt, zal ik ze ook hier posten. Vandaag de eerste: Op ziekenbezoek

Wanneer ik op de bel drukte, besefte ik dat ik haar nog niet eens een maand kende. Zou het voor haar ook hebben gelijkt dat we elkaar al langer kenden?

De deur ging zachtjes open en er verscheen enkel een hoofd. Haar gezicht kan nooit emoties verbergen; haar wenkbrauwen fronsten. Voor een seconde keek ze verward, waarna haar gezicht oplichtte. Ze kwam rustig van achter de deur uit en haar ogen werden groot. Ze glansden, net zoals de tanden die ze bloot lachte. Uit de kraaienpootjes naast haar ogen kon ik afleiden dat de lach gemeend was. Ik was opgelucht.

‘Hoi.’

Ze schaterlachte: ‘Jou had ik niet verwacht.’

Ze zette en stap opzij als teken dat ik verder mocht wandelen. Ze gaf me een vluchtige kus op m’n wang tijdens het voorbijgaan en m’n maag draaide om. Of waren het vlinders?

Ze ging langs een andere weg waardoor ze voor mij in de woonkamer stond. Ze had enkel een grijze lange t-shirt aan die vermoedelijk van haar vader was. Ik kan zien dat ze gisterenavond al van plan was niet naar school te gaan door de zwarte randen onder haar ogen. Ze had haar make-up niet afgedaan.

‘Waarom staar je zo? Ik zie er niet uit, hè? Ik heb noch gedoucht, noch een bh aan.’

Het klonk droef, maar ze lachte nog steeds.

‘Ik uhm…’

Ze gaf me een stomp en ik lachte terwijl ik naar de grond keek. Niet lang, want haar gezicht was te mooi om van af te wijken.

Ik zag een klein schrammetje onder haar oog en ik vroeg me af vanwaar dat kwam tot ik haar zag hurken en er een kitten z’n pootjes rond haar hand sloeg.

‘Hoe heet hij?’ durfde ik er kalm uit te brengen.

‘Siep, zoals de kat van Jip&Janneke, hihi.’

Haar gegiechel.

Het liefst had ik haar vastgepakt en haar nooit meer losgelaten. Zelfs al is haar haar wat plat en zijn haar ogen moe, al is haar huid wat bleker en zie ik door de lichtinval dat haar benen ongeschoren zijn, toch blijft ze verrassend mooi.

M’n gedachtereeks werd onderbroken.

‘Hallo? Ik vroeg of je wat wilt drinken.’

‘Cola is goed.’

Ze liep langs me en ik keek haar na. Haar schouderbladen zag je goed uitsteken door de t-shirt. Haar benen leken te wankelen bij elke stap die ze zette.

Ze is nu… twee dagen ziek? Zou ze in zo’n korte tijd zoveel zijn afgevallen?

 

We gingen zitten op de sofa. ‘Ik sta bij jou in het krijt nu, hoor. Zo onverwacht m’n boeken brengen.’

‘Nee, het is niets.’

Ze kwam knus naast me zitten en laat me je wat vertellen.

Ik ga niet zeggen dat ze stonk, maar ze rook zeker niet speciaal lekker. Ze rook naar ‘onverwacht-bezoek-krijgen’. Uit het boek ‘Eleanor&Park’ citeer ik:

“She never looked nice. She looked like art, and art wasn’t supposed to look nice; it was supposed to make you feel something.”

Mij ga je niet horen zeggen dat ze nooit lekker ruikt, integendeel. Alleen toen rook ze meer naar zichzelf dan ooit tevoren. Het liet me iets voelen. Haar parfum, die rozengeur en maneschijn uitstraalde, had ze thuis gelaten… of – zeg maar – op haar kamer.

De tv stond aan en we keken in stilte. ‘Ik moet maar eens gaan.’

‘Ga je me alleen laten eten?’

‘Sorry, m’n moeder weet niet dat ik hier ben en verwacht me thuis.’

‘Goed, veel honger heb ik toch niet.’

Ze nam m’n hand. ‘Ga dan.’

Ik kon het niet.

‘Toe dan.’

Uitdagend keek ze me aan. Ik had moeite met er aan te weerstaan.

M’n haar deed ze in de war.

Ik kon het niet.

‘Maak dat je weg bent’, zei ze met een triomfantelijke lach.

Ze wist dat ik dit niet kon.

Ik nam haar hoofd vast: ‘Verdomme.’

M’n lippen op haar voorhoofd en haar armen rondom me alsof het de laatste keer was dat ze me zou zien.

Ik maakte me los.

Dat dit een slecht idee was, had ik moeten weten.

Voor de deur dichtsloeg, knipoogde ze.

 

Laat zeker weten wat je er van vond!!

Love,

Anna